Όταν θέλει η νύφη της Σταυρούλας Τσούτσα
Έκλεισα το κινητό, κοίταξα τους συγγενείς και φίλους που ήρθαν να ετοιμάσουν τη νύφη, άρπαξα την τσάντα μου και έτρεξα προς την πόρτα. Συνήθως κινούμουν στους χώρους απαρατήρητη, μπορούσα να ξεφεύγω χωρίς να με παίρνει χαμπάρι κανείς, κάτι που αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμο στη ζωή μου. Δεν ήμουν ούτε ψηλή, ούτε κοντή, ούτε αδύνατη, ούτε χοντρή, ούτε ακριβώς ξανθιά ούτε ακριβώς καστανή, ούτε όμορφη ούτε άσχημη. Μετριότης μετριοτήτων τα πάντα μετριότης. Κανείς δεν με πρόσεχε και έτσι την κοπανούσα εύκολα από χώρους που δεν με εξέφραζαν, από την τάξη, τις βαρετές φιλικές συγκεντρώσεις, τα σεμινάρια στη δουλειά…. Σήμερα όμως δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, έτσι απλά. Βλέπεις, η νύφη ήμουν εγώ. «Πού πας παιδί μου»; ούρλιαξε έντρομη η μάνα μου, βλέποντας την προσπάθεια απόδρασης μου. «Πάω να πάρω αέρα και έρχομαι» της είπα καθησυχαστικά. «Και γιατί δε βγαίνεις στο μπαλκόνι; Δε σου αρέσει ο αέρας εκεί;» ρώτησε προσπαθώντας να καταλάβει τι παίζει. «Εντάξει λοιπόν», της απάντησα. «Π