Posts

Τιμής Ένεκεν

https://www.ekirikas.com/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%B8%CE%B1-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%83%CF%89-%CE%B5%CF%80%CE%AF/

Τι δεν καταλαβαίνεις;

https://www.ekirikas.com/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%B9-%CF%84%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82/

Από αγάπη

https://www.ekirikas.com/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B5/

Η σκιά της Σταυρούλας Τσούτσα

Image
H σκιά  Μέρος A  Άντζελα Νέα Υόρκη 2016 Βγήκε από το καφέ 60 Beans και προχώρησε παράλληλα με τη λεωφόρο Ditmars . Ήταν ήδη βράδυ και ο δρόμος χρωματίζονταν από τις πολύχρωμες, φωτεινές επιγραφές των καταστημάτων. Λίγα μέτρα πιο κάτω, έστριψε στο πρώτο στενό,  ακούμπησε στον πέτρινο τοίχο μιας αυλής, έσκυψε το κεφάλι με τα κόκκινα μαλλιά κι άφησε ελεύθερα τα δάκρυά της να ποτίσουν την γκρίζα άσφαλτο. Ο άντρας που αγαπούσε τρελά, είχε καταφέρει πάλι να τη διαλύσει. Το είχε καταλάβει από τη φωνή του στο τηλέφωνο, ότι θα της ζητούσε να χωρίσουν. Ήταν παράξενα ήρεμος, όταν της είπε να συναντηθούν, για να συζητήσουν. Υπερβολικά ήρεμος, αν σκεφτεί κανείς ότι δύο μέρες πριν, είχε γίνει έξαλλος, όταν εκείνη είχε τολμήσει σε μια στιγμή αδυναμίας να ψάξει το κινητό του. Από τότε, μέχρι σήμερα το πρωί που τής τηλεφώνησε, δεν απαντούσε στις κλήσεις της. Τον είχε καλέσει πάνω από 30 φορές. Του είχε αφήσει μηνύματα κλαίγοντας και παρακαλώντας να τη συγχωρέσει, για κάτι που έκανε σπ

"Εγώ η Νατάσα" της Σταυρούλας Τσούτσα

Image
Είμαι η Νατάσα και δεν είμαι καλά. Δεν είμαι καθόλου καλά… Τον τελευταίο καιρό μάλιστα δεν ξέρω καν αν είμαι η Νατάσα. Δηλαδή, εγώ είμαι, όσο δεν με βλέπω στον καθρέπτη. Αν όμως κάνω το λάθος να κοιταχτώ, βγαίνοντας από το μπάνιο και είμαι χαλαρή, τρομάζω… Για μερικά δευτερόλεπτα βλέπω τη γυναίκα που με κοιτάζει απορημένη στον καθρέφτη και σκέφτομαι, «δεν μπορεί αυτή να είμαι εγώ». Κι όμως είμαι… Ξέρω ότι πρέπει να αγαπάω τον εαυτό μου όπως είναι, όμως αδυνατώ να συνηθίσω αυτήν την «καινούρια Νατάσα». Δεν έχει καμία σχέση με το λεπτό, χαμογελαστό κορίτσι στη φωτογραφία του γάμου πάνω από το κρεβάτι μου. Κι όσο κοιτάω τη φωτογραφία τόσο πιο χάλια νιώθω. Ίσως γιατί ο Κώστας δεν άλλαξε και τόσο. Εγώ δεν αναγνωρίζομαι. Κι έπειτα είναι και το τζιν. Το αγαπημένο μου, σκισμένο τζιν, που κάθε σεζόν το βγάζω από τη ντουλάπα να το δοκιμάσω, με την ελπίδα πάντα ότι θα χωρέσω επιτέλους. Θα το δω να ανεβαίνει με ευκολία και να κουμπώνει. Στην αρχή ανέβαινε μέχρι επάνω αλλά δεν κούμπωνε

Αυτός που δεν ακολούθησε τις οδηγίες της Σταυρούλας Τσούτσα

Image
Τι μου συμβαίνει; Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Γύρω μου ατέλειωτο γκρι, σκληρό, βαρύ γκρίζο. Νιώθω το μυαλό μου θολό, δυσκολεύομαι να σκεφτώ, σαν μια σκιά να έχει απλώσει τα πλοκάμια της πάνω μου και να με εμποδίζει να δω καθαρά. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει από την ώρα που έπεσα για ύπνο. Πού είμαι; Πώς βρέθηκα εδώ; Δίπλα μου τεράστιοι γκρίζοι τοίχοι γέρνουν πάνω μου απειλητικοί . Ανάμεσά τους μικρά μαύρα ανοίγματα… Λαβύρινθος. Είμαι μέσα σε έναν λαβύρινθο; Και τι γράφει εκεί; Το διαβάζω ξανά, αργά, για να σιγουρευτώ. «Έχετε μία ώρα για να βγείτε. Μην αγγίξετε τους τοίχους». Γιατί άραγε; Τι θα συμβεί μετά; Κι αν πιάσω τον τοίχο; Στο μυαλό μου σχηματίζονται εικόνες φρίκης, με παρανοϊκούς δολοφόνους που ηδονίζονται να βλέπουν πανικόβλητο το θύμα τους να παλεύει μάταια για την σωτηρία του. Ή με πεινασμένα τέρατα που ψάχνουν και βρίσκουν εύκολα την αβοήθητη λεία τους. Μα τι σκέφτομαι; Υπάρχουν τέρατα; Έχω χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας, δεν ξέρω πια τι είναι αληθινό κα